امام صادق (ع) قبل از تلاوت قرآن این دعا را می خواندند:
خدایا! نظر کردنم در قرآن را، عبادت و قرائتم را، فکر و فکر کردنم در آن را عبرت پذیری قرار ده. مرا از
کسانی قرار ده که به وسیله بیان مواعظ تو در قرآن، موعظه می پذیرند و از نافرمانی تو پرهیز می کنند. و
هنگام قرائت کردنم، برگوش (دل) من مُهر (غفلت) و بر دیدگانم (قلبم) پرده (جهالت) نکش. و قرائتم را
قرائتی که بدون تدبّر در آن باشد، قرار نده، بلکه مرا طوری قرار ده که در آیات قرآن و احکام آن تدبّر
کنم به گونه ای که شرایع دینت را اخذ کنم. و نظرم را در آن، نظر غفلت و قرائتم را، بیهوده گویی قرار
نده. به درستی که تو مهربان و رحیم هستی.»(بحارالانوار،ج89،ص207)
در روایت آمده است که امام سجّادعلیه السلام هر وقت آیه شریفه «مالک یوم الدّین» را قرائت می
فرمود، آن قدر آن را (باتوجّه و تأمّل بسیار) تکرار می کرد که گویی نزدیک است بمیرد (و با مالک حقیقی
روز جزا ملاقات کند).(تفسیر نور الثقلین،ج1،ص19)